Η Κόρη ανοίγει το σεντούκι. Ξεδιπλώνει τα κιλίμια, ένα ένα, και θυμάται όσα της αφηγήθηκε η μητέρα της. Κάθε υφαντό, τρεις ιστορίες: η ιστορία του κόσμου –με πολέμους, σοδειές και πανηγύρια–, η ιστορία της παρέας –με τραγούδια, πειράγματα, παραμύθια και κουβέντες– κι η σιωπηλή ιστορία της καρδιάς.
Με προσδοκίες, μοναξιά κι όνειρα. Έτσι κυλούσαν, υπό το φως της λάμπας, οι ώρες της ύφανσης. Τα χέρια των γυναικών έμοιαζαν με εκείνα των μυθικών, αιώνιων Υφαντρών. Μα ο καιρός άλλαξε. Η Κόρη δεν υφαίνει πια για να ζεσταθεί και να ζεστάνει. Υφαίνει για να θυμηθεί και να δημιουργήσει. Το υφαντό γίνεται φωνή. Κι ο αργαλειός, σώμα μουσικό. Τα νήματα πάλλονται. Μέσα στην τελευταία ύφανση, εκεί όπου ενώνονται οι μνήμες, γεννιέται η Έργηχος – το έργο από ήχο.
Η παράσταση Αντιλογίες βασίζεται σε μια δραματουργική σύνθεση που συνυφαίνει την πλατωνική Απολογία με την Αληθινή απολογία του Σωκράτη του Κώστα Βάρναλη. Ο σύγχρονος Σωκράτης καλείται σε ανάκριση και απαντά αντλώντας από τη φιλοσοφική οξύνοια του Πλάτωνα και την αιχμηρή ειρωνεία του Βάρναλη. Μέσα από αυτόν τον σκηνικό διάλογο αναδεικνύεται μια διαχρονική αναμέτρηση: η σκέψη απέναντι στην εξουσία, η αλήθεια απέναντι στα ψεύδη, η ευθύνη απέναντι στον εφησυχασμό. Ο λόγος –φιλοσοφικός, ποιητικός, ανατρεπτικός– κυριαρχεί επί σκηνής, πλαισιωμένος από πρωτότυπη ζωντανή μουσική. Η παράσταση προσφέρει μια εμπειρία που γεφυρώνει δύο χιλιετίες στοχασμού, θέτοντας ξανά ερωτήματα που παραμένουν επίκαιρα: Τι είναι αλήθεια; Ποια η θέση του σκεπτόμενου ανθρώπου στην κοινωνία; Και πόσο κοστίζει σήμερα η αναζήτηση της αλήθειας;
Υπάρχει αντρικός και γυναικείος «προορισμός», έμφυλες κλίσεις και ταλέντα; Είναι οι θετικές επιστήμες, η φαρμακευτική, η αρχιτεκτονική, η αστροφυσική κατάλληλες για κορίτσια;
Άνοιξη 1960, Μεσολόγγι. Μια ομάδα μαθητριών του Γυμνασίου Θηλέων διασχίζει τους δρόμους της πόλης αντιδρώντας στην ίδρυση Πρακτικού Γυμνασίου αποκλειστικά στο Αρρένων που θα απέκλειε τις ίδιες από τα μαθήματα θετικής κατεύθυνσης. Μια ιστορία γυναικών που γεννήθηκαν στην ελληνική περιφέρεια μετά το τέλος του Πολέμου, πάνω στο ξέσπασμα του Εμφυλίου, και οραματίστηκαν για τον εαυτό τους μια ζωή ισότιμη με τους άντρες. Κορίτσια αυτόφωτα και γι’ αυτό παράξενα για την εποχή τους αλλά και για τη δική μας, με τους έμφυλους ρόλους να ορίζουν ακόμα, παρά τον επιδερμικό τους μετασχηματισμό, το κυρίαρχο εθνικό αφήγημα. Ένα έργο για τη νιότη και τα ταλέντα που η φύση κρύβει μέσα στους ανθρώπους αδιαφορώντας για τόπο, χρόνο, φύλο ή κοινωνικά ήθη. Μια πρωτότυπη παράσταση εμπνευσμένη από αληθινές (κι αληθινά ελληνικές) ιστορίες.
Πού πάνε οι ιδέες που δεν πρόλαβαν να πάρουν οριστικό σχήμα; Οι ταινίες, τα θεατρικά έργα ή τα ποιήματα που δεν ολοκληρώθηκαν; Και οι άνθρωποι που φεύγουν πού πηγαίνουν; Τι γίνονται οι απολογισμοί που δεν έκλεισαν; Οι αποχαιρετισμοί που δεν έγιναν αγκαλιές; Μπορεί το ίχνος των απόντων να κατοικήσει το παρόν μας, ανοίγοντας ένα παράθυρο για να κοιτάξουμε στα μάτια το μέλλον; Τα παραπάνω ερωτήματα τροφοδότησαν την ιδέα για μια παράσταση, ένα έργο για το ανολοκλήρωτο της καλλιτεχνικής δημιουργίας που εξακολουθεί να τροφοδοτεί ως καύσιμη ύλη την τέχνη και την ίδια τη ζωή.
Πρόκειται για μια ποιητική σκηνική σύνθεση η οποία προτείνει έναν μεταδραματικό, υπερβατικό τόπο συνάντησης του απόντα/παρόντα δημιουργού με το ανολοκλήρωτο έργο του, τους ανθρώπους (του), την ανθρωπότητα. Αξιοποιώντας μια θραυσματική δραματουργία, η παράσταση παίρνει τις λέξεις –τις εικόνες, τους ήχους, τις έννοιες, τους στοχασμούς– που άφησαν σε εκκρεμότητα οι μεγάλοι «ποιητές» για να αναμετρηθεί με την υπαρξιακή, καλλιτεχνική και πολιτική αγωνία της ζωής που περνά, τελειώνει, κόβεται, ψηλαφώντας παράλληλα την παρηγορητική, ουμανιστική διάσταση της μεγάλης τέχνης.
Η μουσικοθεατρική παράσταση Τραγούδι αχειροποίητο: Ο κυρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ανάμεσά μας έχει ως θέμα την ανάδειξη της διαχρονικότητας του παπαδιαμαντικού έργου μέσα από τον συνδυασμό της θυμοσοφικής και παράλληλα λόγιας διάστασης του λόγου του και της πέραν των ορίων του χρόνου διηνεκούς προσληψιμότητάς του από τις παλιότερες, τις τωρινές και τις μέλλουσες γενιές των Ελλήνων. Ορχηστρικά και μελοποιημένα ποιήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, του Ηλία Κατσούλη και του Θωμά Κοροβίνη, κείμενα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και του Ανδρέα Εμπειρίκου, καθώς και αποσπάσματα από τη νουβέλα του Θωμά Κοροβίνη Το αγγελόκρουσμα. Η τελευταία νύχτα του κυρ-Αλέξανδρου σε πρωτότυπες μουσικές δημιουργίες του συνθέτη Ανδρέα Κατσιγιάννη.