Region: Στερεά Ελλάδα

ΕKABH / S.T.R.I.N.G.S – Χαμένες Τροίες

Τροία. Σμύρνη. Το πρόσωπο. Η μάνα. Η γη. Η πατρίδα. Η Βασίλισσα. Η Εκάβη. Διασχίζει τον χρόνο. Σαν κυρτό βέλος.

Ερείπια. Κουφάρια. Μια πόλη. Τροία. Σμύρνη. Χαμένες πατρίδες. Χαμένες ζωές. Γκρεμισμένες από τείχη. Καμένες. Από τη φωτιά του πολέμου. Χιλιάδες άνθρωποι. Παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Είδαν το λιμάνι τους να γίνεται αιμάτινο ποτάμι. Που έθαψαν εκεί ένα κομμάτι της ψυχής τους. Η καρδιά τους δεν ξέχασε. Το σώμα βασανίστηκε, για να ριζώσει αλλού.

Η ιστορία μιας πόλης. Η καταστροφή του «λίκνου του πολιτισμού». Η Τροία που ακόμα καίγεται…

Μικρά Ασία: όλα εδώ υπάρχουν για να θυμίζουν

Το έργο αυτό είναι μια σύμπραξη σύγχρονου χορού και πρωτότυπης μουσικής και εμπνέεται από εικόνες και συναισθήματα που αναβλύζουν μέσα από κείμενα γνωστών συγγραφέων και ποιητών (Σωτηρίου, Βενέζης, Σεφέρης, Χέμινγουεϊ κ.ά.) που έγραψαν για τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Η απόγνωση, η θλίψη, ο τρόμος, η οδύνη και ο αγώνας επιβίωσης και ενσωμάτωσης των Μικρασιατών δραματοποιούνται μέσα από χορογραφίες σύγχρονου χορού, οι οποίες εμπλουτίζονται με σύγχρονες μουσικές συνθέσεις και τραγούδια που συνυφαίνουν ηλεκτρονικά ηχοτοπία με μικρασιάτικους μουσικούς δρόμους και ρυθμούς. Οι στίχοι των τραγουδιών εμπνέονται από εικόνες και συναισθήματα που αναδύονται από τα κείμενα.

Σκοπός του έργου είναι να αναδείξει την ικανότητα των Μικρασιατών προσφύγων να μετουσιώσουν τον πόνο και τη θλίψη σε τέχνη.

Της καρδιάς και του νου

Οι τρεις καλλιτέχνες μεταφέρουν επί σκηνής, μουσικά και ποιητικά, τη σχέση του Καλομοίρη με τον Παλαμά, μια σχέση που είναι μοναδικό φαινόμενο ώσμωσης δύο κορυφαίων εκπροσώπων του ελληνικού πνεύματος.

Ο μεγάλος Σμυρνιός Μανώλης Καλομοίρης ανακαλεί στην αυτοβιογραφία του, με φόντο τη Μικρά Ασία, τη ζωή του και το πώς ονειρευόταν από παιδί να γίνει μια μέρα ο μουσικός γλωσσοπλάστης της Ελλάδος, ο «Παλαμάς» της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Το μουσικοθεατρικό αναλόγιο στηρίχθηκε στην ιδέα της Τίνας Μαλικούτη να συνηχήσουν έργα για πιάνο του συνθέτη με το ποίημα «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου» του Κωστή Παλαμά, που καθόρισε τον Μανώλη Καλομοίρη σε όλη την καλλιτεχνική του πορεία, αποτυπώνοντας και τον χαρακτήρα της νεοελληνικής ψυχής.

Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Βιέννη, Αθήνα. Εικόνες από τη ζωή μιας κοσμοπολίτικης Ελλάδας απλωμένης σε Ανατολή και Δύση.

Μια κουκκίδα ευτοπία

Το έργο Μια κουκκίδα ευτοπία βασίζεται στη σχέση της προσλαμβανόμενης χωρικής και χρονικής απόστασης της κλιματικής κρίσης µε τη διαμόρφωση θετικών συναισθημάτων και εσωτερικών κινήτρων για την ατομική και συλλογική δέσμευση προς την επιβράδυνσή της. Η χορογράφος Ζωή Ευσταθίου διερευνά την έννοια της απόστασης, διαμορφώνοντας σχέσεις αλληλεξάρτησης και αυτονομίας, καθώς και συλλογικής προσπάθειας. Οι χορευτές επικεντρώνονται στα θετικά συναισθήματα και τα συνδέουν µε τη δέσμευση του ατόμου και της κοινωνίας προς την κλιματική αλλαγή. Συγκεκριμένα, ακολουθούνται κινησιολογικές διαδρομές και αλληλεπιδράσεις επίμονες, υποκινούμενες από εσωτερικά κίνητρα, οι οποίες δύνανται να τους καθοδηγήσουν σε µια έρευνα συλλογικής πράξης. Όπως µαρτυρά και ο τίτλος, η παράσταση αναζητά και διαμορφώνει, µέσω της τέχνης του χορού, των πολυμέσων και της σύγχρονης ηλεκτρονικής µουσικής, µια ευτοπία, έναν υπαρκτό τόπο και τρόπο επιβράδυνσης της κλιματικής κρίσης µέσω των θετικών συναισθημάτων.

Ο Καραγκιόζης και τα θηρία της κλιματικής αλλαγής

Το Θέατρο σκιών του Χρήστου Στανίση παρουσιάζει την παράσταση Ο Καραγκιόζης και τα θηρία της κλιματικής αλλαγής για μικρούς και μεγάλους. Το λαϊκό είδωλο, ο διαχρονικός ήρωας της διπλανής πόρτας, ο Καραγκιόζης, είναι ο πλέον κατάλληλος πρεσβευτής για να παρουσιάσει στο κοινό τις ολέθριες επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Βλέποντας ο Καραγκιόζης αυτά που συμβαίνουν γύρω του, πράγματα που επηρεάζουν το περιβάλλον, φοβάται για το μέλλον και ό,τι μπορεί να συμβεί. Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, ο ύπνος τον τυλίγει στα φτερά του και τότε «ζει» τον εφιάλτη της κλιματικής αλλαγής. Παλεύει με τα στοιχειά της φύσης, τις μεταλλάξεις που γίνονται στα ζώα και έρχεται αντιμέτωπος με τον φοβερό εγκέλαδο. Τα μουσικά μέρη αποδίδει ορχήστρα παραδοσιακών οργάνων. Σε συνδυασμό με τη μουσική μια ομάδα παραδοσιακών χορευτών εμπλουτίζει τα κενά που απαιτούνται προκειμένου να αλλάξουν σκηνικά ή φιγούρες.

Είμαι δέντρο που μιλά

Το νέο έργο μουσικού θεάτρου της συνθέτριας Σοφίας Καμαγιάννη μας προσκαλεί σε αφύπνιση όσον αφορά τη σύνδεσή μας με τη φύση, και πιο ειδικά με τα δέντρα. Πρόκειται για μια μονόπρακτη παιδική όπερα δωματίου, σε λιμπρέτο της Γιώτας Βασιλακοπούλου, όπου μέσα από την τρυφερή και συγκινητική σχέση που ξεδιπλώνεται ανάμεσα σε ένα αγόρι κι ένα δέντρο τονίζονται οι ομοιότητες που έχουν ως οντότητες και αποκαλύπτονται σπουδαία μυστικά της ζωής των δέντρων, πάνω και κάτω από τη γη. Το αξιοζήλευτο σύστημα αλληλοβοήθειας και υποστήριξης, το οποίο αποτελεί αντικείμενο μελέτης από την επιστήμη τα τελευταία χρόνια και έχει οδηγήσει σε θαυμαστές ανακαλύψεις, στέκεται στον αντίποδα του «ξεριζωμού» του ανθρώπου από το φυσικό του περιβάλλον.

Οι χρησμοί του νερού

Η σκηνοθέτρια και χορογράφος Αποστολία Παπαδαμάκη στη νέα πρωτότυπη παράσταση Οι χρησμοί του νερού προχωρά στη δημιουργία μιας σπονδυλωτής, διαδραστικής και συμμετοχικής site-specific περφόρμανς που συνδέει την κλιματική αλλαγή και την παγκόσμια κρίση του νερού με το μυθικό υπόβαθρο και τη λατρεία του Απόλλωνα στους Δελφούς. Μέσα από μια νοηματική πορεία, φιλοδοξεί να συνδέσει επιστημονικές ανακαλύψεις και πορίσματα, ιστορικά γεγονότα, μυθικές οντότητες και υψηλά νοήματα, συνδέοντας τις έρευνες για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στην ευρύτερη περιοχή των Δελφών και τις συνέπειες της ανθρώπινης δραστηριότητας στον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής με την παγκόσμια κρίση του νερού. Η παράσταση ξεπερνά τα παραδοσιακά όρια, χρησιμοποιώντας τη δύναμη της τέχνης για να προσελκύσει το κοινό πνευματικά και συναισθηματικά. Λειτουργεί ως υπενθύμιση της ευθύνης της ανθρωπότητας να προστατεύσει τον πιο πολύτιμο πόρο του πλανήτη και ενθαρρύνει τη συλλογική δράση για τον μετριασμό των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής.

Ερήνη – Μαλές

Η διεθνής ερμηνεύτρια Ερήνη παρουσιάζει τη μουσικοχορευτική παράσταση «Μαλές» στην οποία ο θεματικός άξονας της “σύγκρουσης” αντλείται από την κρητική μαντινάδα. Μαλές στην Κρητική διάλεκτο σημαίνει καυγάς/ φιλονικία και στην προκειμένη παράσταση προκαλεί το κοινό να παρακολουθήσει όχι απλώς τη διαμάχη ως καταστροφική επενέργεια αλλά και ως δημιουργία και έμπνευση που αναπηδά μέσα από την πολιτισμική ώσμωση.

Η Ερήνη συμπράττει με τον Μανόλη Μανουσάκη (μουσική επιμέλεια) και την Αριστούλα Τόλη (επιμέλεια χορού) και ερμηνεύει παραδοσιακά κρητικά τραγούδια σε ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις μιας παράδοσης που συνεχώς εξελίσσεται. Παράλληλα, η παράσταση αναδεικνύει την αλληλένδετη σχέση μουσικής, τραγουδιού και χορού, του τριφυούς δρωμένου, ενός δυναμικού φαινομένου με επιτελεστική ισχύ που συνιστά αναπόσπαστο κομμάτι της καλλιτεχνικής και πολιτισμικής έκφρασης της τοπικής κουλτούρας των Κρητών, ενώ, έμφαση δίνεται στο περιεχόμενο και τα νοήματα του λόγου. Η σύγκρουση και οι διάφορες εκφάνσεις της, αναπαρίστανται, οπτικοποιούνται και αμφισβητούνται μέσα από τη «γυναικεία ματιά» στην κρητική μουσική.

Σεζόν

Το έργο Σεζόν είναι μια συμμετοχική μουσικοθεατρική παράσταση πρωτότυπης δραματουργίας που εστιάζει στη σύγκρουση μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων στον χώρο της εστίασης.

Κατά τη διάρκεια ενός γκαλά στην αυλή του αρχαιολογικού μουσείου, θα ξεσπάσει ένας απροσδόκητος καβγάς μεταξύ της ιδιοκτήτριας και των εργαζομένων του κέτερινγκ στα παρασκήνια. H σύγκρουση σύντομα θα μεταφερθεί στον χώρο της εκδήλωσης και η σκηνή θα μετατραπεί σε ένα πολιτικό φόρουμ με θέμα τον τουρισμό και την εργασία την περίοδο της σεζόν.

Μια φρενήρης παράσταση που σκοπεύει να σπάσει τη βιτρίνα του τουρισμού, τον καλλωπισμό του εκθέματος και την αρμονία της μουσικής, για να φωτίσει τις εσωτερικές τους συγκρούσεις. Ένα έργο για όσους ιδρώνουν, για όσους πληρώνουν και πληρώνονται κάτω από τον Ελληνικό Ήλιο. Βασισμένη σε συνεντεύξεις, η παράσταση περνά στην καθαρή μυθοπλασία για να επιστρέψει στην (καλλιτεχνική) πρόσληψη της πραγματικότητας.

Η βιογραφία ενός λογισμικού

Ο Γιώργος Δρίβας και ο πολιτιστικός οργανισμός Polygreen Culture & Art Initiative (PCAI), στο πλαίσιο του προγράμματος 2024 του θεσμού του Υπουργείου Πολιτισμού «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός», παρουσιάζουν το πολυμεσικό έργο με τον τίτλο H βιογραφία ενός λογισμικού.

Τι συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος που έχει ξεχάσει τα πάντα προσπαθεί με τη βοήθεια ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή να θυμηθεί την ζωή που έζησε; Κι αν αυτός ο άνθρωπος δεν έχει ξεχάσει τα πάντα; Aν αυτός ο άνθρωπος δεν αντιδρά καν σαν άνθρωπος; H Βιογραφία Ενός Λογισμικού είναι μια πολυμεσική δράση, σε έμπνευση και υλοποίηση του εικαστικού καλλιτέχνη Γιώργου Δρίβα σε συνεργασία με τη μουσικοσυνθέτρια Μελίνα Παξινού, που διερευνά και παρουσιάζει την εξέλιξη προγραμμάτων τεχνητής νοημοσύνης (ΤΝ) μέσα από την κινούμενη εικόνα, την φωτογραφία και τη μουσική. Η αυθεντία του δημιουργού και η μέχρι τώρα θεωρούμενη – αποκλειστικότητα της δημιουργικότητάς του διαταράσσεται ή διανθίζεται μέσα από τη δυνατότητες αυτών των προγραμμάτων να δημιουργήσουν εκ του μηδενός μετά την αρχική τροφοδότησή τους από την ανθρώπινη νόηση.

Παραφράζοντας το Μπένγιαμιν, «Τι συμβαίνει άραγε με το έργο τέχνης στην εποχή της μηχανικής δημιουργίας του;» Ή με μία πιο προκλητική ερμηνεία «Τι γίνεται με τον άνθρωπο στην εποχή της μηχανικής δημιουργίας του;», ο Γιώργος Δρίβας παρουσιάζει την ταινία The biography of a Software, ένα κατ’ αρχήν δικό του συγγραφικό και σκηνοθετικό δημιούργημα στο οποίο προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης επεμβαίνουν στο σενάριο και γίνονται συνδημιουργοί. Σε αυτό το πλαίσιο διερεύνησης της σχέσης ανθρώπου-δημιουργού και μηχανής, δημιουργείται και το μουσικό ηχοτοπίο της Μελίνας Παξινού. Η μουσικός και συνθέτης διευρύνει το διάλογο και τις «απόψεις» ενός έξυπνου λογισμικού. Επιχειρώντας πιθανές συζεύξεις με τις μουσικές της αναφορές δημιουργεί το soundtrack του έργου που θα παρουσιάσει ζωντανά και τις δύο ημέρες της εκδήλωσης με την συνεργασία τριών μουσικών.

Χώρος φιλοξενίας το «πι» (Παγκόσμιο Κέντρο Κυκλικής Οικονομίας και Πολιτισμού), στους Δελφούς, το πρόσφατα αναστηλωμένο από τον πολιτιστικό οργανισμό Polygreen Culture & Art Initiative (PCAI) μνημείο νεότερης αρχιτεκτονικής, που έχει σχεδιαστεί από τον κορυφαίο Έλληνα αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη και τον γιο του, Πέτρο, στα τέλη του 1950.

* Τις δύο ημέρες του προγράμματος θα υπάρχει δωρεάν υπηρεσία μεταφοράς με λεωφορείο από την Αθήνα (Πλατεία Συντάγματος) προς τους Δελφούς με αυθημερόν επιστροφή μετά το τέλος της εκδήλωσης.
Η κράτηση για κάθε δρομολόγιο είναι υποχρεωτική. Κάντε την κράτησή σας εδώ