Πού πάνε οι ιδέες που δεν πρόλαβαν να πάρουν οριστικό σχήμα; Οι ταινίες, τα θεατρικά έργα ή τα ποιήματα που δεν ολοκληρώθηκαν; Και οι άνθρωποι που φεύγουν πού πηγαίνουν; Τι γίνονται οι απολογισμοί που δεν έκλεισαν; Οι αποχαιρετισμοί που δεν έγιναν αγκαλιές; Μπορεί το ίχνος των απόντων να κατοικήσει το παρόν μας, ανοίγοντας ένα παράθυρο για να κοιτάξουμε στα μάτια το μέλλον; Τα παραπάνω ερωτήματα τροφοδότησαν την ιδέα για μια παράσταση, ένα έργο για το ανολοκλήρωτο της καλλιτεχνικής δημιουργίας που εξακολουθεί να τροφοδοτεί ως καύσιμη ύλη την τέχνη και την ίδια τη ζωή.
Πρόκειται για μια ποιητική σκηνική σύνθεση η οποία προτείνει έναν μεταδραματικό, υπερβατικό τόπο συνάντησης του απόντα/παρόντα δημιουργού με το ανολοκλήρωτο έργο του, τους ανθρώπους (του), την ανθρωπότητα. Αξιοποιώντας μια θραυσματική δραματουργία, η παράσταση παίρνει τις λέξεις –τις εικόνες, τους ήχους, τις έννοιες, τους στοχασμούς– που άφησαν σε εκκρεμότητα οι μεγάλοι «ποιητές» για να αναμετρηθεί με την υπαρξιακή, καλλιτεχνική και πολιτική αγωνία της ζωής που περνά, τελειώνει, κόβεται, ψηλαφώντας παράλληλα την παρηγορητική, ουμανιστική διάσταση της μεγάλης τέχνης.
Mε αφορμή ένα κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι που περιλαμβάνει ελληνικές γεύσεις ανθεκτικές στο πέρασμα των ετών, ξεπηδούν οι ιστορίες παραδοσιακών φαγητών και η πρόσληψή τους στο σήμερα. Εκεί όπου συναντιούνται και συναλλάσσονται οι διαφορετικές γενιές, αντιλαμβανόμαστε τους τρόπους που έχουν μεταβληθεί οι διατροφικές μας παραδόσεις αλλά και η ίδια η ζωή. Ο μουσακάς, οι πίτες, τα ντολμαδάκια και τα μπαχάρια της ξακουστής πολίτικης κουζίνας μάς φέρνουν στον νου τις ιστορίες των γιαγιάδων μας, ενώ η μπομπότα ή, αλλιώς, η πίτα των φτωχών μάς γυρίζει πίσω στη δύσκολη περίοδο της Κατοχής και τις προσπάθειες του ελληνικού λαού για επιβίωση. Παραδοσιακά ακούσματα μπλεγμένα με ήχους τηγανίσματος και κατσαρόλες που βράζουν, ιστορίες ανθρώπων και συνταγές που όλοι μας έχουμε δοκιμάσει δημιουργούν μια παράσταση φόρο τιμής στα τραπέζια που μας μεγάλωσαν.
Τα λουλούδια είναι σιωπηλοί μάρτυρες της θυσίας από την αρχή του κόσμου. Στα μοιρολόγια, στις μπαλάντες του Μεσαίωνα, στις λαϊκές δοξασίες, άνθη αιώνια γεννιούνται από ιστορίες αγάπης και αίματος. Από τον Νάρκισσο και τα ρόδα του Μεσαίωνα μέχρι την παπαρούνα (σύμβολο μνήμης του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου μεταξύ άλλων), τα λουλούδια, με τις ιστορίες που βλέπουν, μας διαμορφώνουν, μας εμπνέουν, μας οδηγούν στις καινούριες, δικές μας ιστορίες. Από τα δημοτικά τραγούδια έως τους μεσαιωνικούς θρύλους, τα λουλούδια αναδύονται εκεί όπου η θυσία χαράζει ανεξίτηλα τη μνήμη.
Οι Alcedo Folk Band μας οδηγούν σε ένα ηχητικό και αφηγηματικό μονοπάτι, όπου η λαϊκή παράδοση συναντά τη σύγχρονη μουσική δημιουργία. Ο ελληνικός και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός γεφυρώνονται με πολύτιμα υλικά από τη δημοτική ποίηση, τη μυθολογία και τη μεσαιωνική παράδοση.
Η πόλη των αθέατων γυναικών της ERGON – CULTURE είναι ένα διακαλλιτεχνικό πρότζεκτ που επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα πώς θα ήταν η ιστορία αν την έγραφαν οι «αθέατες», «άφωνες» γυναίκες, μέσα από μια σειρά δράσεων που διοργανώνουν οι εμπνευστές της ιδέας, η εικαστικός Ράνια Μπέλλου και η μουσικός Νεβάρτ-Βερόν Γαλιλαία, σε συνεργασία με την ποιήτρια Άνια Βουλούδη.
Με βασικό άξονα μελέτης την ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης και υπογραμμίζοντας την ιστορικότητα της συνείδησης και της συλλογικής μνήμης, οι τρεις γυναίκες καλλιτέχνες προσφέρουν νέες αναγνώσεις του ρόλου της γυναίκας από την αρχαιότητα ως σήμερα: εικαστική εγκατάσταση, διαδραστική περφόρμανς ποίησης, σύνθεση μουσικού έργου και μουσική περφόρμανς.
Χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις της ηχόρασης, της απτικής όρασης, του ήχου και του χρώματος, το πρότζεκτ δημιουργεί πρόσθετες γέφυρες αισθητηριακής επικοινωνίας με το παρελθόν.
H καλλιτεχνική δράση «Περί Χρείας Αναπνοής, Μετά Πανδημικά Μέλλοντα» παρουσιάζει δύο διαφορετικές παραστάσεις στις 28 και 29 Ιουλίου. Η πρώτη τιτλοφορείται «Τα Ερείπια εντός μου…» και πρόκειται για την εικαστική performance του Άγγελου Σκούρτη, ενώ η δεύτερη ονομάζεται «Asymptote», είναι χορευτική παράσταση και παρουσιάζεται σε πρωτότυπη μουσική του Κωνσταντίνου Μπακογιάννη. Ταυτοχρόνως, οι δύο αυτές παραστάσεις πλαισιώνονται από τρεις εικαστικές εγκαταστάσεις: «Το Κατώφλι» της Μαίρης Ρουσιώτη, τα «Αναθήματα» της Νάντιας Σκορδοπούλου και τις «Στήλες Ίασης» της Βιβέτας Χριστούλη, που θα εκτίθενται στο Γαλεριανό Συγκρότημα Θεσσαλονίκης από τις 15 Ιουλίου έως τις 5 Σεπτεμβρίου.
Όλες οι δράσεις αντλούν ερεθίσματα από τα αρχαία Ασκληπιεία και τη δυναμική τους ως ενεργά σύμβολα ιστορικής μνήμης που σχετίζονται με την ίαση και με αφορμή την πανδημία coronavirus, η δράση επιχειρεί την επικαιροποίηση της επαφής μας με το πολιτισμικό μας παρελθόν, για τον σχεδιασμό του μετα-πανδημικού μας μέλλοντος.
Με αφετηρία αρχαία ιατρικά συγγράμματα (Γαληνός) και ιδεολογικές και φιλοσοφικές αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων για την υγεία, η δράση «Περί Χρείας Αναπνοής – Μετά Πανδημικά Μέλλοντα» αποτελεί σχόλιο και αισθητική ρήξη στην «πόλη του εγκλεισμού» που έχει προκύψει από τα μέτρα πρόληψης κατά της covid-19.
Μια παράσταση που συνδυάζει τη σύγχρονη πειραματική μουσική με το μουσικό θέατρο. Με τη διαρκή χρήση ακαθόριστων φωνημάτων οι μουσικοί της παράστασης αποκαλύπτουν την ανθρώπινη φωνή ως ένα πρωτόλειο μέσο μη γλωσσικής επικοινωνίας, δημιουργώντας μια αίσθηση αρχέγονης τελετουργίας. Η ωμότητα των φωνών και των οργάνων είναι ηχητικά συμβάντα που οριοθετούν την βία, όπως αυτή ξεκλειδώνεται μέσα από το έργο του Ευριπίδη: μεταξύ Πενθέα και Διονύσου, μεταξύ των αντίθετων δυνάμεων της ανθρώπινης φύσης, μεταξύ της παράδοσης και της θηριώδους επιθυμίας για το καινούριο. Όπως οι Βάκχες αναδεικνύουν μια αέναη σύγκρουση στη βάση της ανθρώπινης ψυχής και της ιστορίας, έτσι και η παράσταση Η Φωνή των Βακχών επιδιώκει να διεισδύσει στη φύση της ανθρώπινης φωνής και να αναδείξει τις ανεξερεύνητες πτυχές της.
Με οδηγό το ανθρώπινο σώμα και τη μουσική, σκιαγραφείται η ανθρώπινη πλευρά της Μέδουσας. Η Μέδουσα δεν είναι το «τέρας», αλλά ένα από τα πιο διαχρονικά σύμβολα της Γυναίκας-θύματος, η οποία καλείται να βρει την ταυτότητά της και να επιβιώσει σε μια κοινωνία που είναι θεμελιωμένη με βάση τις πατριαρχικές επιταγές. Μια κοινωνία που δεν διστάζει να δαιμονοποιήσει την ομορφιά της και να την τιμωρήσει για αυτήν. Στο πλαίσιο της παράστασης αναπαράγεται ο βιασμός της Μέδουσας, κινούμενος σε δύο χρονικά επίπεδα: της αρχαιότητας που γέννησε τον μύθο, και στη συνέχεια, μεταφερόμενοι στο σήμερα, της σύγχρονης οπτικής. Στόχος είναι η απονομή συμβολικά της δικαιοσύνης για το αποτρόπαιο έγκλημα του βιασμού. Όπως και για τον ηθικό «βιασμό» που διαχρονικά υφίσταται η Γυναίκα αλλά και ο κάθε Άλλος, μέσω της διαρκούς περιθωριοποίησης και δαιμονοποίησής τους από την πατριαρχική κοινωνία.
H Alcedo Folk Band συνθέτει ένα τελείως καινούργιο και φρέσκο κείμενο που έχει αφετηρία και έμπνευση τις διηγήσεις περί μεταμορφώσεων του Οβίδιου και χτίζουν ένα χορόδραμα το οποίο ονομάζει folk opera.
Νέες και πρωτότυπες μουσικές, χοροί, ιντερμέδια, τραγούδια και απρόσμενα «χορικά» ξετυλίγουν και αποκαλύπτουν την εξέλιξη της ιστορίας, ενώ το χορευτικό τρίο Araneum ανασυνθέτει συνεχώς επί σκηνής τις εικόνες της αφήγησης.
Οι έξι μουσικοί συχνά συμμετέχουν σε σκηνικές δράσεις, ενώ με διάφορους τρόπους συμβάλλουν όχι μόνο στις μυθολογικές «μεταμορφώσεις» αλλά και σε αυτές της μουσικής φόρμας