Region: Δυτική Ελλάδα

Η καμπάνα του νερού

1966: Είκοσι χωριά, καλλιέργειες, δέντρα, δεκάδες μοναστήρια και εκκλησίες, ανάμεσά τους και ο χαρακτηρισμένος ως πολιτιστικό μνημείο ναός της Επισκοπής, βυθίστηκαν για την κατασκευή του υδροηλεκτρικού φράγματος Κρεμαστών. Δύο χιλιάδες κάτοικοι εγκατέλειψαν την περιοχή μεταξύ Ευρυτανίας και Αιτωλοακαρνανίας, βλέποντας τα χωριά τους να αφανίζονται στο όνομα της αναβάθμισης της ενεργειακής παραγωγής της Ελλάδας.

Τέσσερις μουσικοί και τραγουδιστές, ένας ηθοποιός και ένα φορτισμένο κείμενο αναπαριστούν τα πολλαπλά συναισθήματα του ξεριζωμού, της μνήμης, του νόστου και της παράδοσης μπροστά στην αναπόφευκτη ανατροπή της καθημερινής ζωής στο όνομα της «ανάπτυξης» και της «προόδου». Τα τραγούδια και οι μελωδίες από τις παραδόσεις της Αρμενίας, της Καππαδοκίας, του αραβικού κόσμου, της Ρούμελης, της Ισπανίας, της Θράκης, της Κύπρου, των νησιών και του υπόλοιπου ελλαδικού χώρου συν-τονίζουν, συν-χρωματίζουν και συν-βαδίζουν με το κείμενο, με ζητούμενο τη μέθεξη με το κοινό.

Θείε Βάνια, τα δάση μαλακώνουν τον άνθρωπο

Η παράσταση είναι μια σύνθεση θραυσμάτων από τα έργα του Άντον Τσέχοφ Ο θείος Βάνιας, Ο βυσσινόκηπος και Ο γλάρος. Ο Ρώσος συγγραφέας μάς φέρνει αντιμέτωπους με τη διάδραση ανθρώπου, περιβάλλοντος και κλίματος. Αποκαλύπτει και υπερασπίζεται με πάθος την περιβαλλοντική, κλιματική και γεωλογική καταστροφή που υφίσταται η φύση από τον άνθρωπο. Θέτει τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση στη βάση ενός ηθικού προβληματισμού. Κείμενο, τραγούδια, μουσική μπλέκονται μεταξύ τους, δημιουργώντας ένα «θεατρικό μουσικό μονόπρακτο» για να μας υπενθυμίσει πως η φύση είναι ένα δώρο για τον άνθρωπο. Κι όταν ο άνθρωπος δεν καταστρέφει τη φύση, η γη ομορφαίνει. Και κατά συνέπεια κι ο άνθρωπος γίνεται κι αυτός με τη σειρά του «όμορφος». Γεμίζει τη ζωή του με ωραία αισθήματα.

Η τέχνη του πολέμου

Ο πόλεμος αποτελεί την έσχατη μορφή σύγκρουσης μεταξύ αντιπάλων. Η δράση Η τέχνη του πολέμου, σε κείμενο και σκηνοθεσία των Κωνσταντίνου Θάνου και Αλκμήνης Καλογήρου, αποτελεί μια αναπαράσταση μάχης πολέμου με τη μορφή επιτραπέζιου παιχνιδιού που απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους.

Μινιατούρες στρατιώτες, όπλα μάχης και τεχνικές στρατηγικής νίκης από το ομώνυμο βιβλίο του Σουν Τσου θα ευαισθητοποιήσουν τα παιδιά γύρω από τις συνέπειες του πολέμου και θα αναδείξουν τα συναισθήματα των θυμάτων, των θυτών και των παρατηρητών. Σε μια εποχή που τα παιχνίδια παίζουν σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητα των παιδιών, η αναλογική αυτή αναπαράσταση χρησιμοποιεί το παιχνίδι σαν όχημα για μια πολύπλευρη και βιωματική προσέγγιση της σύγκρουσης και του πολέμου.

Τεχνητή εμπιστοσύνη

Είμαστε οι πρώτοι ένοικοι του πλαισίου «συμβίωσης» ανθρώπων και μηχανών. Οι πειραματισμοί δεν αφορούν πλέον τον διάλογο, αλλά το νέο περιεχόμενο καθαυτό και το επείγον ερώτημα κλιμάκωσης: «Εμείς αντί για Αυτές ή Αυτές αντί Ημών. Εμείς μαζί με Αυτές; Εμείς ως Αυτές ή Αυτές ως Εμείς». Η αναμέτρηση διεξάγεται στο μόνο σημείο που χωράει μία παύση, στο αχαρτογράφητο πεδίο συνάντησης της τεχνητής με τη συναισθηματική νοημοσύνη – αστερισμό του κατακλυσμού της εποχής μας.

Η Τεχνητή εμπιστοσύνη είναι ένα τεχνονουάρ με μουσική γραφή. Η αλληγορία, που διατρέχει το έργο σαν φωτεινή δέσμη, και η τελετουργία ενός ανθρωπομηχανικού event υποβάλλουν τόσο την πύκνωση του μουσικού όσο και τις νόρμες του ομιλούντος θεάτρου. Το λιμπρέτο και η σκηνοθεσία σημαδεύουν την ελλειπτικότητα κάθε Δοκιμασίας χωρίς σκληρά δεδομένα, ενώ η μουσική σύνθεση διαρκώς σχολιάζει τη μηχανική της σύγχρονης διαμεσολάβησης, όπου κανείς δεν ξέρει ποιος/ποια καλείται να μιμηθεί τι – τα δημιουργήματα τις/τους δημιουργούς ή μήπως αντίστροφα;

Γιώργης Ζάρκος: Τρεις πέτρες, μια βιτρίνα κι ένας εγκλεισμός

Ο συγγραφέας Γιώργης Ζάρκος στα τέλη της δεκαετίας του ‘20 έπεσε θύμα λογοκλοπής, καθώς ένα διήγημά του δημοσιεύεται με διαφορετικό όνομα. Αφού προσπαθεί εις μάτην να αποκαταστήσει αυτήν την εις βάρος του αδικία, εν τέλει σπάει τρεις φορές τις βιτρίνες του εκδοτικού οίκου Πυρσός. Η πράξη του αυτή τον οδηγεί με εισαγγελική εντολή στο Δημόσιο Ψυχιατρείο Αθηνών για «παρακολούθηση».

Η περιπατητική performance Γιώργης Ζάρκος: τρεις πέτρες, μια βιτρίνα, κι ένας εγκλεισμός, εξαπλωμένη στο Κάστρο της Πάτρας, διερευνά την εμπειρία του εγκλεισμού του συγγραφέα στο Δαφνί και τη σύγκρουσή του με το λογοτεχνικό, πολιτικό, δικαστικό και ψυχιατρικό κατεστημένο της εποχής του.

Ακούγονται αποσπάσματα από τα κάτωθι βιβλία:
* Ζάρκος Γιώργης, Η τρέλα σ’ όλα τα στάδια, εκδ. Κάλβος, Αθήνα, 1981.
* Ζάρκος Γιώργης, Ζωντανά πτώματα, εκδ. Κάλβος, Αθήνα, 1981.
* Ζάρκος Γιώργης, Τέσσερις λίβελοι, εκδ. Φαρφουλάς, Αθήνα, 2007.
* Υφαντής Δημήτρης, Αυτός που έσπασε τις βιτρίνες – Γιώργης Ζάρκος, εκδ. Άγρα, Αθήνα, 2020.

Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Υφαντή Δημήτρη για την πολύτιμη βοήθειά του και την απλόχερη παραχώρηση ερευνητικού υλικού.

Το μονοπάτι των δακρύων

Η οπτικοακουστική παράσταση Το μονοπάτι των δακρύων βασίζεται σε ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός. Το 1830 η κυβέρνηση των ΗΠΑ έδωσε διαταγή στις πέντε τελευταίες εκπολιτισμένες φυλές Ινδιάνων που ζούσαν ανατολικά του Μισισιπή να πάρουν ό,τι μπορούσαν από την περιουσία τους και να απομακρυνθούν από τις προγονικές τους εστίες. Το αναγκαστικό ταξίδι των Ινδιάνων μέσα στον χειμώνα προς την ενδοχώρα, το οποίο έμεινε στην Ιστορία ως «μονοπάτι των δακρύων», εγκυμονούσε κινδύνους. Πολλοί Ινδιάνοι έχασαν τη ζωή τους στη διαδρομή προς τη νέα πατρίδα. Το μονοπάτι των δακρύων είναι ένα από τα τελευταία κεφάλαια της σαρωτικής επέλασης των Ευρωπαίων στην Αμερική που οδήγησε στον αφανισμό του πολιτισμού των αυτοχθόνων κατοίκων της. Στη δραματουργία θα χρησιμοποιηθούν αποσπάσματα από το βιβλίο Παπαλάνγκι του Έριχ Σόερμαν, πρωτότυπο κείμενο καθώς και στοιχεία από ιστορικές πηγές.

* Στην παράσταση ακούγεται η σύνθεση του Ιάννη Ξενάκη Rebonds B για σόλο κρουστό, η μουσική σύνθεση Variations for pianο του Λευτέρη Παπαδημητρίου και η ηχητική σύνθεση Beats & pieces του Bασίλη Κουντούρη (Studio 19).

*Ευχαριστούμε τις Εκδόσεις Πρώτη Ύλη για την ευγενική παραχώρηση των αποσπασμάτων από το βιβλίο Παπαλάνγκι του Erich Scheurmann