Μια μουσική παράσταση πολυμέσων για το συλλογικό τραύμα της Μικρασιατικής Καταστροφής και για τη διττή υπόσταση της ρίζας μας. Δομείται πάνω σε μαρτυρίες ανωνύμων πρωταγωνιστών του ιστορικού χρόνου, που στην παράσταση εκφέρονται από ένα αθέατο πρόσωπο.
Ψηφίδες ζώσας μνήμης, σταχυολογημένες απ’ την ιερή δεξαμενή των τεθνεώτων, στάζουν την ευλογία τους στο σήμερα, υφαίνοντας το έδαφος που πάνω του κάθε πληγή γιορτάζει και γιατρεύεται. Η ζώσα ρίζα της καταστροφής βλασταίνει υπόγεια στο σώμα της Ελλάδας, θεμελιώνοντας μια Μικρασία πιο πραγματική απ’ την πραγματική.
Όλα εγκαταλείπονται στον ωκεανό του αναπότρεπτου, μεταμορφώνοντας το πλήθος των ανέστιων σε σύμβολο διεθνικό. Νησίδα παρηγορίας η Μουσική, ένας υπαινιγμός της μέσα Πατρίδας προς την οποία οι πρόσφυγες αδιαλείπτως πορεύονται.
Μια πρόταση που συνδυάζει αυθεντική παραδοσιακή μουσική της Μικράς Ασίας, από τις ημέρες της χαράς και της ευδαιμονίας μέχρι τις ημέρες του ξεριζωμού, ρεμπέτικη-λαϊκή όπως αυτή εξελίχθηκε στη μητροπολιτική Ελλάδα, καθώς και σύγχρονη μουσική.
Συνυπάρχουν τρεις διαφορετικές ορχήστρες, η αυθεντική παραδοσιακή της Σμύρνης, η ρεμπέτικη-λαϊκή στην εξέλιξή της στη μητροπολιτική Ελλάδα, καθώς και η κλασική συμφωνική ορχήστρα για το Ορατόριο. Η τελευταία, σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση του έργου Μνήμες του Χρήστου Σαμαρά.
Το Οδοιπορικό είναι μια αλληλουχία και συνύπαρξη μουσικής, ποίησης, χορού, απεικονίσεων και υποκριτικής ερμηνείας και συνθέτει μια ολοκληρωμένη, μεστή και πολύτεχνη συναυλία-παράσταση που αναδεικνύει την αιώνια Μικρά Ασία των Ελλήνων.
Μια μουσικοχορευτική παράσταση, σε συνεργασία με το θέατρο σκιών του Άθου Δανέλλη και της μουσικής κομπανίας του Κυριάκου Γκουβέντα, η οποία θα επιχειρήσει να καταδείξει τη μουσική και χορευτική παράδοση της Μικράς Ασίας, μέσα από ένα ταξίδι στον τόπο και στον χρόνο πριν την καταστροφή της. Όπως και στον μετέπειτα βίαιο ξεριζωμό των κατοίκων της και τον μετασχηματισμό αυτής της παράδοσης στο νέο πλαίσιο διαβίωσης στην Ελλάδα της περιόδου εκείνης.
Η Μικρά Ασία υπήρξε ένα σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών, ένα χωνευτήρι μουσικών παραδόσεων Δύσης και Ανατολής.
Tα τραγούδια και οι σκοποί που επιζούν σήμερα σε μεγάλο μέρος της λαϊκής μουσικής είναι γνωστό ότι αποτελούν μια κληρονομιά που έρχεται από τα βάθη των αιώνων και από μια περιοχή που βρίσκεται τόσο κοντά όσο και μακριά: τη Μικρά Ασία.
Με αφορμή την επέτειο των εκατό χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, οι encardia παρουσιάζουν ένα ιδιαίτερο και πολύ «επίκαιρο» μουσικό πρόγραμμα.
Μια εξαιρετική ανθολογία τραγουδιών και κειμένων που θα φωτίσει το πάντα επίκαιρο ζήτημα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης.
Κεντρικό σημείο της παράστασης θα προβάλει η ανθρώπινη αλληλεγγύη που μόνο αυτή μπορεί να μετριάσει τον πόνο του «Ξένου», ακόμα και να τον μεταμορφώσει σε ελπίδα και αισιοδοξία.
Μια παράσταση στην οποία θα παρουσιαστούν, ως επί το πλείστον, παλαιοί οργανικοί σκοποί από τον ευρύτερο χώρο της Μικράς Ασίας, παραλλαγμένοι σύμφωνα με τους ποικίλους ευρηματικούς τρόπους ενορχήστρωσης της ορχήστρας Βιολιώνε.
Επιδίωξη του εν λόγω εναλλακτικού εικοσαμελούς σχήματος αποκλειστικά τοξωτών εγχόρδων είναι να αναδείξει μια ρομαντική αλλά ταυτόχρονα επικοινωνιακή και εξωστρεφή διάθεση, με στοιχεία τόσο παλαιάς όσο και νέας τεχνοτροπίας, παρουσιάζοντας ένα μουσικό ταξίδι από το παρελθόν στο μέλλον με άφθονη αυτοσχεδιαστική διάθεση, δημιουργώντας μια δυναμική συνέχεια του παλαιού με τον σύγχρονο τρόπο ερμηνείας των τοξωτών εγχόρδων.
Η ορχήστρα τελεί υπό τη διεύθυνση του Γιάννη Ζαρία, επίκουρου καθηγητή βιολιού στο Τμήμα Μουσικής Επιστήμης & Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Μια όμορφη και αριστοκρατική γυναίκα με το όνομα «Σμύρνη» υποδέχεται στο φτωχικό πια σπίτι της, κάπου στην Κοκκινιά ή στη Νέα Ιωνία του 1930, έξι πλανόδιους μουσικούς και μαζί ανασύρουν και ανασκευάζουν πολύτιμες στιγμές από την πολύβουη ζωή της…
Οι Alcedo, μέσα από τη ματιά και τις αναμνήσεις μιας γυναίκας-πόλης, της Σμύρνης, συνθέτουν μια καινούρια και φρέσκια μουσική παράσταση και παρουσιάζουν την πρώτη σουίτα τους βασισμένη σε θέματα από τα έργα μεγάλων μουσουργών με καταγωγή από τη Σμύρνη (Καλομοίρης, Κωνσταντινίδης κ.ά.) καθώς και γνωστά θέματα λαϊκών τραγουδοποιών (Τούντας, Περιστέρης, Παπάζογλου, Δραγάτσης-Ογδοντάκης κ.ά.).
Η ανθολογία από τραγούδια των παραπάνω τραγουδοποιών θα πραγματοποιηθεί μέσα από την ενορχηστρωτική ματιά και επεξεργασία των Alcedo όπως και τα αυθεντικά παραδοσιακά τραγούδια από τη Σμύρνη τα οποία θα είναι περασμένα κι αυτά από τον ήχο του συγκροτήματος.
Ένα έργο που εκτυλίσσεται στην Ελλάδα του 1950 μέσα σε ένα κουπέ τρένου όπου συναντιούνται πρόσφυγες από διάφορες περιοχές της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Καππαδοκίας. Όπως συχνά συμβαίνει στα ταξίδια, οι επιβάτες αρχίζουν να αφηγούνται ιστορίες τόσο από την πατρίδα τους πριν τον ξεριζωμό όσο και από τις περιπέτειες της εγκατάστασής τους στην Ελλάδα.
Μέσα από πρωτότυπα τραγούδια και κείμενα ξεδιπλώνονται έξι ιστορίες ανθρώπων από τις οποίες ξεπροβάλλουν οι μνήμες και η νοσταλγία από την πατρίδα τους πριν τον ξεριζωμό, το περιπετειώδες ταξίδι στην Ελλάδα, τα προβλήματα της προσαρμογής και αφομοίωσής τους στο νέο περιβάλλον, αλλά και το πλήθος των θετικών επιδράσεων που προκάλεσε η έλευση των προσφύγων στην οικονομική και πνευματική ζωή της Ελλάδας.
Ο περιφερόμενος ελεγκτής εισιτηρίων είναι αυτός που μεταφέρει την οπτική των ντόπιων για τους Έλληνες της Ανατολής.
O τζίτζικας (ή τέττιξ με δύο ταυ) από τη φύση του συνδέεται με τη διαδικασία της μεταμόρφωσης, όταν από νύμφη γίνεται ενήλικας.
Το σύνολο σύγχρονης μουσικής ΤΕΤΤΤΙΞ (με τρία ταυ) μέσω της μουσικοκινητικής παράστασης Καντάδα Πόντου καταθέτει τη δική του φαντασιακή εκδοχή της αναγκαστικής «μεταμόρφωσης» μιας κοινωνίας. Η εγκατάσταση ποντιακού προσφυγικού πληθυσμού στην Κέρκυρα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη Συνθήκη της Λωζάννης αναγκάζει τις δύο αλληλοεπηρεαζόμενες πλευρές να αναθεωρήσουν αντιλήψεις και συνήθειες.
Μέσα από το δράμα, τη σάτιρα και το λαϊκό θέαμα οι ΤΕΤΤΤΙΞ, σε συνεργασία με την κινησιολόγο Eugenia Demeglio, μεταμορφώνουν τον κεμεντζέ και το μαντολίνο γεννώντας μια νέα οντότητα, σ’ ένα περιβάλλον όπου η διαφορετικότητα προβληματίζει και στιγματίζει, όμως ταυτόχρονα ανανεώνει, αναζωογονεί και εμπνέει
Με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, η συναυλία θα είναι βασισμένη σε δύο εμβληματικά έργα του Απόστολου Καλδάρα. Τον Βυζαντινό Εσπερινό και τη Μικρά Ασία, που κυκλοφόρησαν το 1972-73.
Ανάμεσα στα τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα θα παρεμβάλλονται διασκευές εμβληματικών τραγουδιών από χώρες προέλευσης των προσφύγων στις μέρες μας. Το σκηνικό που θα περιβάλλει την ορχήστρα είναι πέντε μεγάλων διαστάσεων έργα ζωγραφικής του Κώστα Καλδάρα με θέμα τα γεγονότα από την προσφυγική κρίση του 2015 ενώ θα πραγματοποιείται και προβολή ιστορικών ντοκουμέντων και φωτογραφιών με θέμα τους πρόσφυγες διαχρονικά, μια επιλογή σε συνεργασία με την Ομάδα Τρικαλινών Φωτογράφων.
Με τη συνοδεία επταμελούς ορχήστρας σε ενορχηστρώσεις του Σάκη Κοντονικόλα, τραγουδούν ο Ανδρέας Καρακότας και η Ιωάννα Γιαννοπούλου.
Η συνθετική ιδέα της μουσικής παράστασης αφορά έναν δομημένο διαδραστικό αυτοσχεδιασμό (που ακολουθεί τις επιταγές της ίδιας της φόρμας του αμανέ), όσο και μια σύνδεσή του με την ελληνική ποίηση της γενιάς του ’30.
Η μουσική κινείται τόσο στο πλαίσιο του ιστορικού / παραδοσιακού αμανέ όσο και πέραν αυτού, ανοίγοντας χώρο και σε πιο σύγχρονους και ελεύθερους μουσικούς πειραματισμούς. Στόχος είναι να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι δεν πρόκειται για μουσειακή μουσική παράδοση αλλά για μια δυνάμει ζωντανή φόρμα, που μπορεί να λειτουργεί στο παρόν ακόμα και έξω από το πλαίσιο της ιστορικής της ακμής.
Αντίστοιχα, σε επίπεδο στιχουργικού περιεχομένου τηρείται επίσης η φόρμα του αμανέ, αλλά, στη θέση της λαϊκής ανώνυμης ποίησης, χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από τη λεγόμενη λόγια / «έντεχνη» ποίηση της εποχής.